تحقیق وسایل ارتباطی

اختراع تلفن نيز مانند هر اختراع مهم ديگر مبتنی بر کوشش‌ها و تجربيات گذشتگان و نتيجه رسيدن پيشرفت‌های علمی و فنی به مرحله‌ای معين بود. به اصطلاح بعضی از مورخان تاريخ علوم، تلفن نيز دارای نياکان و اجدادی است. يکی از اين پدران يا اجداد، لوله صوتی ; گوتی Gauthey است که در سال 1782 اختراع شد و صوت را تا فاصله هشتصد متری انتقال می‌داد. جد ديگر تلفن هوک بوده است که با نخ کار می‌کرد. اما تلفن در شکل تکامل يافته‌اش به وسيله الکساندر گراهام بل Graham Bell آمريکايی (1847-1922) اختراع شد. تلفن فرستادن پيام و دريافت آن را بدون آن که نياز به جدولی مانند الفبای مورس باشد ممکن ساخت. با استفاده از تلفن، مردمی که فرسنگ‌ها از يکديگر دورند، تقريباً مانند مواقعی که رو به روی يکديگر قرار دارند، می‌توانند صحبت کنند. گراهام بل در آغاز بيش‌تر به تحقيق در مورد ناشنوايان می‌پرداخت اما بعدها بطور کامل به علم و تکنيک روی آورد. بل در سال 1877 شرکت بل تلفن Bell Telephone Association را تأسيس کرد که هنوز هم بزرگ‌ترين کمپانی سازنده تلفن در جهان است. بعد از ظهر روز دوم ژوئن سال 1875 ميلادی مصادف با 11 خرداد 1254 شمسی گراهام بل با همکاری دوستش واتسن موفق به اختراع تلفن شد و در ژانويه 1876 ميلادی دستگاه تلفن بل به کار افتاد. دهم مارس 1876 ميلادی برابر با 1255 شمسی، بل از اتاق خود به‌وسيله اين دستگاه به دستيارش در اتاق ديگر گفت: آقای واتسن بياييد با شما کار دارم. تلفن، پس از اختراع کامل توسط بل به سرعت اشاعه يافت و سيم‌های آن از شهری به شهر ديگر کشيده شد. چهارده سال بعد از اختراع تلفن يعنی در سال 1890 ميلادی استروجر سيستم تلفن خودکار را بنا نهاد. در سال 1891 ارتباط تلفنی بين لندن و پاريس برقرار گرديد. دو قاره اروپا و امريکا تحت محاصره شبکه‌ای درآمد که روز به روز گسترش می‌یافت. روزی که بل درگذشت (سال 1922)، به احترام او ارتباط تلفنی بر روی شبکه وسيعی که دارای هفده ميليون تلفن بود به مدت يک دقيقه قطع شد. تلگراف و تلفن ارتباط سريع و فوری از راه دور را ميان نقاطی که می‌توانند سيم‌کشی بشوند، ممکن ساخت. اما از سال 1896 دانشمندان توانستند ميان دو نقطه که حتی سيم‌کشی نشده بود ارتباط سريع و فوری برقرار سازند (تلگراف بی‌سيم، تلفن بی‌سيم يا راديو تلفن).

تلفن در ايران

در سال 1265 شمسی مصادف با 1886 ميلادی، برای اولين بار در ايران، يک رشته سيم تلفن بين تهران و شاهزاده عبدالعظيم به طول 7/8 کيلومتر توسط بوآتال بلژيکی که امتياز راه آهن ری را داشت کشيده شد ولی در واقع مرحله دوم فناوری مخابرات در تهران از سال 1268 شمسی يعنی 13 سال پس از اختراع تلفن با برقراری ارتباط تلفنی بين دو ایستگاه ماشین دودی تهران و شهر ری آغاز شد. پس از آن بین کامرانیه در منطقه شمیران و عمارت وزارت جنگ در تهران و سپس بین مقر ییلاقی شاه قاجار در سلطنت آباد سابق و عمارت سلطنتی تهران ارتباط تلفنی دایر شد. وزارت تلگراف در سال 1287 شمسی با وزارت پست ادغام و به نام وزارت پست و تلگراف نامگذاری شد. در سال 1302 شمسی قراردادی برای احداث خطوط تلفنی زیرزمینی با شرکت زیمنس و‌هالسکه منعقد شد و سه سال بعد در آبان ماه 1305 شمسی تلفن خودکار جدید بر روی 2300 رشته کابل در مرکز اکباتان آماده بهره‌برداری شد. در سال 1308 شمسی امور تلفن نیز تحت نظر وزارت پست و تلگراف قرار گرفت و به نام وزارت پست و تلگراف و تلفن نامگذاری شد. مرکز تلفن اکباتان در سال 1316 شمسی به 6000 شماره تلفن رسید و دو سال بعد بهره‌برداری شد و در سال 1337 به 13 هزار شماره توسعه یافت. خطوط تلفن جدید یا کاریر نیز پس از شهریور 1320 مورد بهره‌برداری قرار گرفت و ارتباط تلفنی بین تهران و سایر شهرها گسترش یافت و مراکز تلفنی تهران یکی پس از دیگری تأسیس شد. وزارت پست و تلگراف و تلفن در سال 1383 به نام وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات تغییر نام یافت